Burgos - Carrion de los Condos

Vanmorgen weer als vanouds om 7:00 opgestaan, tassen ingepakt ontbeten en de fietsen 2 verdiepingen naar beneden gedragen volgehangen en weggereden. Het miezerde een beetje maar was niet heel bijzonder. De tegenstelling met gisterenavond was echter enorm. Gisteren ivm het feest volle straten met feestende mensen, vanmorgen nagenoeg niemand, wel overal flessen en rommel op straat en mensen van de reiniging die alles al aan het opruimen waren. We zijn Burgos uitgereden via de Camino de Santiago, ofwel de officiële weg. En daarna was het gelijk klimmen en dalen. Geen tijd om even warm te worden. Het viel mij wel een beetje zwaar. Maar we reden wel als een hazewind over onze route. Gemiddelde van boven de 20 in het eerste uur en 2 maal boven de 60 km/u in afdalingen.
Op de wind valt tijdens onze tocht geen pijl te trekken. Normaliter waait er bij ons veelal een westenwind behalve toen wij richting Parijs reden. We hadden toen Zuid/zuidwest 5 tegen. De Spaanse hoogvlakte waar we nu fietsen staat bekend om zijn harde westenwind. Wij hebben nu al 2 dagen de wind uit Noordoost/Oost en dus (schuin) mee. Vandaar dat we de laatste dagen zo hard gaan.
En vandaag het eerste verkeersbord gespot met Santiago erop met als afstand 514 km. Fotomomentje natuurlijk. Daarna kwamen we bij de Ruinas del Convento de San Anton. Een schitterende ruïne waar ook een refugio in was gevestigd en waar wij een stempeltje hebben gescoord.
In het plaatsje Boadilla del Camino hadden we er al 72 km opzitten en was het tijd om te lunchen. Dino spotte een bar/restaurant, terras, wifi, zonnetje met andere woorden; alles wat we nodig hadden. Wij naar binnen. Bestellen 2 koffie Americano en 2 tortilla's met stokbrood. En terwijl we wachten op onze bestelling werd Dino aangesproken door een vrouw waar weinig "echt" aan was. Haar haar was "te zwart"(geverfd), haar lippen te vol (Botox) en haar borsten te groot en te strak (Implantaten). En zij vroeg of Dino zo'n moderne pleister die je bij de fysio krijgt als je geblesseerd bent, op haar schouder kon plakken waarbij ze haar shirt wulps opzij schoof. Ik vond het te gênant om een foto te maken. Maar zelfs deze "gerestaureerde mevrouw" loopt de Camino. Overigens zagen wij toen ze verder ging dat ze een rugzak had waar niet veel meer als een lippenstift en een zonnebrand in kon. Haar beautycase zal wel door iemand anders worden nagebracht.
We hadden al zoveel gereden dat we onze stop nog iets hebben verlengt. Eerst met 2 Nederlandse mannen gesproken die de Camino wandelde en daarna kwamen er 2 vrouwen, een uit Canada en uit uit de V.S. Nu zeggen ze van mannen die geruime tijd van huis zijn dat ze behoorlijk los kunnen worden, nou deze dames konden er ook een houtje van. Nu hebben wij allebei niet veel last van schaamte maar deze dames kende het woord niet eens. Was wel gezellig overigens. Ze vonden dat wij zo hard reden. "Yes that's because the wind in our ass." En zo gingen we nog even door. Wel lachen hoor. Want de Duitse dames die erachter zaten waren iets minder uitbundig en kwamen niet verder dan het optrekken van hun mondhoeken tot een piepklein glimlachje. Maar voordat het te gezellig werd zijn wij weer opgestegen en verder gereden. Via Fromista gereden naar Carrion de los Condes. Toen hadden we er 98 km opzitten en was het 14:30 uur. We vonden het genoeg voor vandaag. Omdat de VVV niet open was hebben we zelf iets gezocht. Het eerste wat we zagen was het "Monasterio de Santa Clara". We werden welkom geheten door een hele bijzondere man. Te grote blauwe broek, te grote blauwe jas, petje op, en slippers aan met sokken. Kijk die man doet prima werk laat dat duidelijk zijn maar we konden toch een glimlach niet onderdrukken. Want bij iedereen die zich meldde stak hij hetzelfde verhaal af alsof er een klein audio apparaatje zat wat telkens dezelfde tekst afspeelde waarbij het geluid werd verstrekt door het bewegen van zijn mond. We hebben nog gezocht naar het sleuteltje in zijn rug waaraan hij werd opgewonden maar dat konden we niet vinden.
Voor 7 euries hebben we weer een bed op een kamer van drie, met een Franse mevrouw uit Parijs, een heerlijk warme douche en verder niets te wensen.
We gaan zo een hapje eten. Morgen moeten we om 8 uur weer weg zijn. Maar we zagen dat er diverse gelegenheden in het dorp waren waar je vanaf 6 uur kan ontbijten. Waar de dag van morgen ons gaat brengen is wederom een verrassing. Maar die verrassingen zijn tot nu toe wel het leukst geweest.

Note van de reisgenoot:
Burgos, La Noche blanca een feest om nooit te vergeten. Na de note van gisteren ben ik alleen nog even Burgos in geweest. Krijn had het de heel dag wat koud en besloot zijn mandje op te zoeken. In het programma van de festiviteiten stond een lichtshow gepland bij de Kathedraal. Deze wilde ik niet missen zonder enige voorkennis wat mij hier te wachten stond. Daarbij bruiste de stad van het leven en was de sfeer super.
In ieders leven maak je momenten mee, veelal tijdens vakanties, die een speciaal plekje vergaren in je brein en waarvan je je hele verdere leven kan genieten op het moment dat je het meemaakt of ondergaat. Zo heb ik ooit de st Pieter oog in oog gestaan met de Paus zonder dat hij wist wie hij voor zich had.... Bezoek aan Pic du midi in Frankrijk hoort hier ook bij, of de grotto azur op Capri. Lichtshow met voorstelling in Cheverny of themapark Puy du Fou in de Vendee. Allemaal plaatsen waar je terecht komt waar de beleving van het spektakel de verwachting overstijgt. Veelal onderga je het samen met iemand maar ook vaak alleen.
Gisteren was ook zo'n moment. De Kathedraal van Burgos die op de dag al een immense indruk achterlaat werd in de avond omgetoverd tot een groot projectiescherm met de torens en alle ornamenten erbij. Een kleuren spektakel om nooit meer te vergeten uitgevoerd met bombastische muziek en aanschouwd door duizenden Spanjaarden en menig buitenlander waar ik er een van was. Dit was weer zo'n onvergetelijk moment. Hierna heb ik mij onder de duizenden Spanjaarden gemengd en kwam uit bij de rivier die door Burgos loopt. Aan de oevers was ook wat te doen. Hier aangekomen werden er honderden wensballonnen de lucht in gelaten. De nachtelijke hemel was bezaaid met lichtgevende ballonnen die door de wind hoog boven Burgos naar de bergen werden geblazen. Een intens gevoel van blijheid dat ik dit heb mogen meemaken overviel me.... Burgos, te amo.
Bijna met spijt moesten we Burgos achter ons laten, maar iedere dag brengt ook weer nieuwe momenten. Zo komen wij tijdens de lunch van onze dag van vandaag uit bij een uitspanning die open was en alwaar wat te drinken en te eten is te krijgen. Nu is het steevast dat we de situatie even aftasten en zodra veilig we samen naar binnen gaan. In het geval van vandaag eindigen we bij de bar. Ik links en Krijn rechts. Nadat ik de bestelling heb gedaan vraagt er een dame in een opvallend roze outfit naast me of ik haar even wilde afplakken en ze geeft me een stuk tape. Ze vertelde me waar ze het tape wilde hebben.Ze had van het lopen nogal last van haar schouder gekregen. Het stuk tape was te klein om over haar voluptueuze lippen te plakken maar er was verder voldoende ruimte om het elders te plakken. Ik kan jullie uit ervaring vertellen dat hoewel mogelijk niet alles aan deze mevrouw van oorspronkelijke aard waren, de delen die ik heb mogen afplakken wel degelijk echt waren althans niet van echt te onderscheiden. Ik weet overigens niet of deze mevrouw een plaatsje gaat krijgen in mijn onvergetelijke herinneringen. Ik denk wel dat als ik bij binnenkomst van de bar rechts van Krijn was uitgekomen bij het vestellen, de blog van vandaag een andere inhoud zou hebben gekregen. Alles valt met de momenten....