In Santiago - 2

Dinsdagmorgen zijn we er vroeg uitgegaan. Opfrissen en ontbijten en vervolgens lopend naar het busstation. Vandaar vertrok de bus naar Finisterre, het meest westelijke punt van Europa. Ik heb uiteindelijk een oud paar sokken meegenomen zodat ik in ieder geval aan de traditie van het verbranden van iets mee kon doen. Om precies 9 uur vertrok de bus en wij zaten er in. Ik had eigenlijk het idee dat we met een paar mensen zouden gaan. Maar het tegendeel was waar. Een dubbeldeks bus nagenoeg helemaal vol, allen op weg naar "het einde van de wereld". Op de heenweg nam de chauffeur de kustroute waardoor we echt schitterende uitzichten hadden maar waardoor we er uiteindelijk ook 2 uur en een kwartier over hebben gedaan. Dat is natuurlijk niets in vergelijking met 8 uur op de fiets. Vanaf de bushalte in Finisterre is het nog 3 km lopen naar de vuurtoren en de paal waarop staat; 0,00 km. En terwijl wij er naartoe liepen kwam een fietser naar beneden gereden. Het bleek Phillip, onze Belgische vriend. Zoals altijd super positief. Hij had zijn schoenen verbrand en was op stoffen schoentjes verder gegaan. Na deze ontmoeting nog even doorgelopen en uiteindelijk ook op de plaats waar het allemaal om draait, aangekomen. We hebben daar nog een stempeltje gescoord, en daarna een mooi plekkie gevonden om onze spullen te verbranden. Dino heeft zijn fietsbroek in de fik gestoken waarna ik mijn sokken er mooi bij kon leggen. Ik was alles aan het filmen en een behulpzame Nederlandse Pelgrim vrouw nam het van mijn over toen ik naar het vuur moest. Enkele meters hoger dan wij was een Pool zijn schoenen aan het verbranden. Dat rookte zo bizar dat je er in Nederland een Hinderwetvergunning voor nodig hebt. Daarna nog wat foto's gemaakt en Dino heeft nog 2 schatten gezocht. En terwijl hij zoekende was ben ik daar even op een steen gaan zitten en heb eens goed om mij heen gekeken. Zonder negatief te zijn kwam ik toch wel tot de conclusie dat de commercie ook hier de boventoon voert. Maar ja vertel mij maar een enorme populaire activiteit waar dan ook ter wereld die niet ten prooi is gevallen aan de commercie. En met een knipoog naar de actualiteit denk ik dan gelijk aan de FIFA, die de absolute commerciële nummer 1 is.
Woensdag zij wij wederom te voet gelopen naar het oude centrum van Santiago. We hebben er de Pelgrimsmis nogmaals bijgewoond alleen nu vanaf een pelgrimsplaats recht voor het altaar. Het was weer heel anders dan afgelopen zondag met dien verstande dat het nog immer in het Spaans was en ik u dus niet kan vertellen wat er is gezegd. Maar aan het einde van de mis vloog het wierookvat weer als een malle door de kerk en dat blijft spectaculair. Ik denk dat dat na 10 keer nog steeds zo is. Daarna hebben we onze Pelgrimsstatus weer verruild voor toerist en hebben de nodige inkopen gedaan. En voordat we weer richting de camping zijn gelopen hebben we op een terras schuin voor de kathedraal een koffie "Americano" genomen. Daarbij hebben we onze laatste 2 stroopwafels opgegeten uit Nederland die Solange en Mitchell vakkundig hadden verstopt in mijn bagage. Een Pelgrim uit Oostenrijk heeft dit nog even voor ons vastgelegd op de gevoelige plaat.
Wat we gaan eten weten we nog niet. En dat geldt ook voor hetgeen we morgen en overmorgen gaan doen.

Note van de reisgenoot:
Als je tuurt over de oceaan bij Finisterre is het niet te bevatten dat je dan eigenlijk een hele lange periode niets meer tegenkomt. De eerst volgende halte is dan Noord Amerika. Columbus in zijn zoektocht naar een nieuwe route naar de Oost kon toen niet bevatten dat er nog wat continenten tussen zijn doel en de Oost lagen. Hij had wel het idee dat hij er via die kant ook zou kunnen komen, waarbij de meesten van zijn landgenoten dachten dat daar het einde van de wereld zou liggen Fini Terra.... Als je op de rots staat enkele honderden meter boven water kan je je dat ook wel voorstellen. In ons geval was het heiig en konden we niet eens de einder zien. Wat zal een mens gedacht hebben die niet meer wist dan zijn eigen omgeving en niet de kennis en de middelen bezat die wij tegenwoordig tot onze beschikking hebben. Deze middelen hebben ons zonder al te veel problemen (op eentje na dan...) van Rotterdam naar Santiago gebracht. Columbus had maar wat graag ok deze middelen tot zijn beschikking willen hebben als hij van het bestaan wist.
Mijn fietsbroek gemaakt van naar ik schat 100% nylon had totaal geen problemen om te ontvlammen en Krijn zijn sokken in al zijn ijver daarin meegenomen. De zwarte vlek op de rotsen is als een herinnering van deze tocht achtergebleven. De broek brandde overigens beter dan de wegwerp barbecue die we voor de avond hadden aangeschaft om onze Salchichas en kippen pootjes gaar te kunnen krijgen. Krijn had het meerendeel van zijn stokbrood al weggeknaagd alvorens het eerste worstje enige vormvan gaarheid begon te vertonen... en we hadden 18 worstjes. De laatste kippenpootjes heb ik vlak voor het tandenpoetsen nog kunnen wegstouwen. Het heeft vandaag niet geleid tot maag en darmproblemen dus het zal allemaal toch wel gaar zijn geweest, maar het duurde een eeuwigheid. Ik wilde vanochtend nog terug met onze wegwerp barbecue naar de Carrefour, maar heb toch maar besloten de barbecue zijn naam eer aan te doen, en heb hem weg geworpen, met overigens een aanzienlijk aantal niet opgebrande kolen.
Vandaag triest nieuws voor de reisgenoot uit Nederland. Eerst krijg ik het bericht dat mijn laatst levende tante van mijn vaders kant op 87 jarige leeftijd is overleden. In mijn pogingen om de naaste familie te steunen en te condoleren met het verlies bereikt mij ook het bericht dat haar dochter, mijn nicht, 3 dagen later aan een hartfalen is bezweken. Op deze wijze krijgt mijn tocht een extra herinnering, niet een die ik me had voorgesteld, maar die wel onderdeel gaat worden van het geheel. Naast de kaarsjes die ik 2 dagen geleden heb aangestoken in herinnering aan mijn ouders kon ik er vandaag 2 extra aansteken. Het voordeel van Spanje en met name Santiago is dat er hier voldoende gelegenheden zijn om dat te kunnen doen... Zaterdag ben ik weer thuis...