Rabanal del Camino - Vega de Valcarce
Door: Krijn en Dino
Blijf op de hoogte en volg Dino
28 Mei 2015 | Spanje, Vega de Valcarce
En Villafranca del Bierzo zullen wij niet snel meer vergeten. Buiten dat er heel veel te zien is, is dit de plaats waar onze navigatiesystemen even een vrije dag hebben genomen. Waarom weet ik niet maar ik kreeg de route niet in mijn navigatie geladen. Dus hielden we 1 systeem over. En die bleek achteraf wel een hele bijzondere kronkel in gedachten te hebben. We kunnen er veel woorden over vuil maken, punt is dat we ruim 30 kilometer door zwaar geaccidenteerd terrein hebben gereden waar 10 kilometer over een N-weg had volstaan. Maar zoals we tegen elkaar ook al zeiden, dit hebben we ook weer meegemaakt en overleefd. Feit was wel dat we bijna geen water meer hadden en dat 2 Spaanse Dames die we in deze 30 km tegen zijn gekomen ons geen water wilde geven en ons verwezen naar het water uit de bergbeekjes. Dat hebben we maar even niet gedaan. We zijn nu aangekomen in Vega de Valcarce waar we weer een Albergue hebben gescoord voor 5 euries p/p. We hebben ook heerlijk gegeten, inclusief wijn en koffie vor 9,50 euries. Het leven hier in Spanje is zo gek nog niet.
We hebben vandaag 100 km gefietst. De temperatuur was volgens mij dik boven de 25 graden. Morgen gaan we naar O Cerbriero, die een top heeft op 1300 meter. Dit is de laatste grote klim. Maar dat het zeer gaat doen weet ik wel zeker. Maar als we 's avonds weer gedoucht zijn, een biertje hebben gedronken en een hapje hebben gegeten zijn alle pijntjes weer verdwenen als sneeuw voor de zon.
Nog even een noot maar niet van Dino maar van mij. Mijn vrouw werd op ons werk aangesproken door mijn collega's wat zij ervan vond dat Dino en ik met vreemde vrouwen op 1 kamer sliepen. Lieve meelevende collega's; Dino en ik zijn als "adspirant-Pelgrim" op weg naar Santiago de Compostella. Ik denk dat jullie onze pelgrimstocht verwarren met de grote uittocht van (jonge) Nederlanders naar de Costa del Sol om zich daar te vergrijpen aan alle geneugten van het leven. Dit gaat voor de Camino niet op. De enige overeenkomst is het land waar beide zich afspelen, namelijk Spanje.
Note van de reisgenoot:
Het was ons al opgevallen dat de Camino, hoewel wij deze voor de eerste keer beleven sterk aan het vercommercialiseren is. Dit kan ook niet anders met alle deelnemers die werkelijk vanuit alle hoeken van de wereld komen om hier een deel of een geheel van de Camino Francia te kunnen beleven. Veelal ouderen of pensionado's maar ook opvallend veel jongeren. Wij voelen ons eigenlijk tot beide groepen niet direct toegelaten en vormen daarmee een groep an sich. Het lopen of rijden van de Camino is misschien niet meer het avontuur zoals dat in het verleden mocht zijn. Zeker hier in Spanje beconcurreren de aubergues en restaurants elkaar de tent uit om maar zoveel mogelijk Perregrinos binnen te harken. Dit geldt dan wel als je de standaard routes volgt of de aangegeven alternatieven. Immers daar is alles ingericht op het ontvangen van Pelgrims....
Indien je buiten de geijkte paden komt te wandelen te lopen te fietsen... dan ontstaat er ineens een andere vorm van Pelgrims beleving, of zal ik eerder zeggen een vorm van Pelgrims overleving. Het is maar zelden dat ik mij in een zo onherbergzaam gebied heb begeven op de fiets als vandaag. De enige vorm van beschaving die we voor een groot gedeelte zijn tegengekomen was het asfalt. Als er sprake was van enige beschaving dan was het onbereikbaar vanwege enorme blaffende honden (daar zijn ze weer...) die ons probeerde met overeind staande nek en rug haren op afstand te houden, of de verwachte beschaving bleek uiteindelijk geen beschaving te zijn en te komen uit een tijd die ver terug ligt voor de onze.
Een oud vrouwtje met hoofddoek, schort en wandelstok die zich hier nog wel bevond had ik aangesproken met de vraag of zij ons misschien aan water kon helpen. Tussen de twee tanden door die ze nog had werd er een soort van Knorks uitgebraakt. Een taal die vanuit een ver heelal wordt gesproken, in ieder geval niet iets wat leek op wat ik de afgelopen maanden heb geprobeerd mijzelf eigen te maken. Of ze was hier door haar buitenaardse soortgenoten in het verleden gedropt ter verkenning van moeder Aarde of het was toch een Spaanse mevrouw die in haar hele leven niet verder is geweest dan het dal en berggebied dat wij vandaag in onze 30km van onder naar boven en van links naar rechts hebben doorkruist.
Uiteindelijk zijn wij via een overigens schitterende afdaling deze bergkam weer ontvlucht en hebben onze toevlucht gezocht in een barretje waar we middels een colaatje onze vermoeide lijven weer wilde laten aansterken.... Worden we aldaar in Rotterdams accent aangesproken over wat ons was overkomen. Voor sommigen is het verschil tussen Knorks en Rotterdams niet zo groot maar als je dit allemaal binnen een dag meemaakt en je verwacht alleen maar Spaans te moeten praten dan is dat wel een verassing. De barvrouw wist ons te vertellen dat de Knorkse ons waarschijnlijk in het Gallisch heeft geantwoord een dialect dat hier nog in deze streek waar Pelgrims normaliter niet komen word gesproken. De echte Pelgrims maken dit dus niet mee maar wij als niet ouder en niet jongere hebben dat toch maar weer mooi wel meegemaakt.
-
01 Juni 2015 - 08:31
Arjen B:
Knorks, dat lijkt toch wel heel erg op njirks. Geen probleem voor Krijn volgens mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley