Leon - Rabanal del Camino

Vanmorgen lekker bijtijds vertrokken vanuit Leon. We hadden al het nodige voorbereid, nog even ontbeten en daarna "omhangen" en wegwezen. Rond de klok van 8 uur zaten we op de fiets. Met een reden; want het is inmiddels behoorlijk warm hier, in de middag boven de 25 graden en met zulke temperaturen is het beter een biertje drinken dan je het apezuur trappen. Het eerste deel van de tocht kenmerkte zich door een hele berg ooievaars. Dit keer liepen ze zelfs door een weiland vlak naast de weg wat direct is vastgelegd op de gevoelige plaat. Maar verder vooral op hoog gelegen plaatsen. Ik wilde ze vandaag tellen maar was al snel de tel kwijt, maar toen zaten we al boven de twintig. In een plaatsje waar ik de naam niet meer van weet hebben we koffie gedronken in een Refugio en een stempel gescoord. Wat ons wel opviel was dat naast lopers en fietsers ook mensen die te paard reizen welkom waren. Je mag de Camino namelijk ook te paard doen. Wij houden het maar bij ons "stalen ros", die eigenlijk gewoon van aluminium is. Daarna weer verder tot het plaatsje Hospital de Orbigo. Wij moesten weer een vreemde slinger maken (Sweermannetje?) maar kwamen daardoor bij een fantastische oude brug. Gelijk foto's maken. Stonden nog 2 fietsende pelgrims. Bleken Belgen te zijn. Awel wij hebben een amusant gesprek gevoerd met deze lieden. Zegt een van hen: Awel mannen mag ik jullie filmen. Dus Dino heel gevat: "Komen we op de Belgische TV." Nee zegt die man, ik maak een film en die zet ik op "Joesjoep". Oké normaal doen we geen interviews buiten onze manager om maar voor deze vriendelijke, pelgrim Belg hebben we een uitzondering gemaakt. En na deze gezellige onderbreking weer door tot we in Astorga kwamen. Mijn "ouwe" had al gezegd dat Gaudi ook hier iets moois had neergezet en jawel wij reden zomaar tegen het "Palacia de Gaudi, museo de los caminos" aan. Ook nu weer de nodige foto's gemaakt en gelijk boodschappen gedaan. De lunch hebben we gebruikt voor de Kathedraal van Astorga, nadat we daar eerste een stempel hadden gescoord. Ook deze Kathedraal was schitterend en liet zich ook gewillig fotograferen. Vandaar zijn we doorgereden naar Rabanal del Camino. We hebben hier een waanzinnig Refugio gevonden, Albergue El Pilar. Hier gelijk ons derde stempel van de dag gehaald. Al bij binnenkomst straalde de gezelligheid ervan af. We liggen op een slaapzaal van 17 stapelbedden voor 5 euries. Nou daar wil ik niet eens de tent voor opzetten. De man die ons inboekte was een gezellige kerel die zelfs hielp met onze tassen sjouwen. Die snel neergezet en aan de bar een biertje gedronken. Daarna lekker douchen en kleren uitspoelen. Ik heb toen een mega bord pasta besteld omdat ik toch wat extra wil eten. Ging erin als koek. Daarna nog een rondje gelopen door het dorp dat volgens mij helemaal bestaat van de Pelgrims die de Camino lopen of fietsen.
Naast ons liggen 2 Argentijnen. Dino hoorde dat zij het over Hare Majesteit de Koningin, Maxima hadden. Dus wij gelijk: "Hee Gringo, lissun kerfoelie, she's now from us, no touch." Fijn hoor als je regelmatig hebt gekeken naar programma's van Rob Geus want dan kan je je tenminste een beetje behoorlijk uitdrukken in een andere taal.
Verder een hele groep studenten van de Universiteit van Virginia. Zij lopen van Leon naar Santiago als een soort van studiereis. In Santiago gaan ze daarna nog 2 weken Spaans studeren. Het was al met al de dag van de leuke, grappige ontmoetingen. 1 heb ik er niet genoemd. In overleg met mijn reisgenoot zal hij dat nog ff aanstippen in "zijn noot". We hebben vandaag 84 km gefietst en zitten op ruim 1100 meter hoogte. Nog 6 km klimmen en dan bereiken we het hoogste punt van de Camino, de "Cruz de Ferro" op 1550 meter. Maar daarover morgen meer.

Note van de reisgenoot:
In mijn bagage zit als vaste uitrusting een deel voor de elektriciteit. Dit bestaat uit een ingekorte Euro stekker voor op de campings en een verlengdoosje met 3 stekkeringangen. Immers we hebben behoorlijk wat op te laden iedere dag. Nu is het zo dat iedere aubergue of hostal waar we komen al gewend is dat de bezoekers hun Aaifoon of laptop willen opladen dus dat is geen probleem. Dat probleem is er wel als je op een slaapzaal terecht komt met 17 stapelbedden en er maar 3 toegangspunten blijken te zitten. Bij aankomst confiskeer ik dan ook direct altijd 1 doos voor mijn stekkerdoosje zodat wij verzekerd zijn van oplaad energie. Wij hebben echter niet alles nodig. Immers Krijn heeft een stekker waaraan 4 USB apparaten kunnen lurken. De overgebleven plaatsen in mijn doos worden dan ook direct door andere in gebruik genomen. Zo kan het dus voorkomen dat er naast mijn eigen stekker vandaag ook stroom richting de Argentijnse mobiele brigade gaat. Daarnaast vroeg er mij een Fransman of hij zijn extensie mocht aansluiten. Geen probleem zei ik en mogelijk dat we dan tout de chambre kunnen voorzien zonder dat de stoppen er uit vliegen. Mijn stekkerdoos is de meest internationaal gebruikte stekkerdoos ter wereld denk ik nu. Is dat een vermelding waard in het Guiness book ???
Hedenmiddag kwam ik voor de derde maal mijn Franse Bunkmaid tegen uit Los del Torros. Deze wat stugge Fransman lag aldaar onder mij in het stapelbed en die zijn we nadien nu voor de derde maal tegen gekomen in dezelfde overnachtingsplaats. Hij is ook op de fiets op weg en wel helemaal alleen. Dus in mijn onschuld begroette ik hem nogal enthousiast met meerdere schouderkloppen en een stevige hug.... Nu kan ik niet goed inschatten of hij het apprecieerde maar hij lachte wel wat schaapachtig. De kans dat we hem voor de vierde keer gaan tegenkomen in de laatste dagen is aanwezig. Ik kan alleen niet goed inschatten hoe hij zal reageren als ik hem bij de vierde keer volgens Frans gebruik ook nog eens 3 zoenen op de wang ga geven.....
Dan het eten van vanavond. De menukaart van de Refugio waar we zitten is niet erg uitgebreid. Hoewel alles er goed verzorgd uitziet hadden we tijdens onze rondgang door het dorp besloten op een afgelegen pleintje bij een restaurantje te gaan eten dat volgens de borden Italian cuisine serveerde. We hadden al een tijd geen Italiaans gegeten dus het leek ons wel wat. Bij aankomst heden avond was het al opvallend stil. De hond van de eigenaar had voor ons al een eerste aanwijzing kunnen zijn. Deze kwam namelijk op een manier aanlopen die vroeg om menselijke aandacht als gevolg van een tekort daarvan. We werden enigszins in verwarring gebracht door een Spaans stel dat net op weg was naar de uitgang er van uitgaande dat er toch sprake was van enige klandizie. Het stel had de keus nog niet volledig gemaakt en vertrok weer. De man heette ons enigszins stug en nerveus welkom en gaf aan wat er vandaag te krijgen was. Drie soorten Pasta's. Wij wilden daar ook wel een pizza bij bestellen. Geen probleem voor de man. Ondertussen was ook het stel weer terug gekomen voor een tweede poging. Zij wilden wel buiten gaan zitten. De man vroeg hen even te wachten om onze bestelling te kunnen voorbereiden. Hij verdween vervolgens een trap op naar boven waarop Krijn al angstvallig zei" Volgens mij komt het uit de vriezer...". Bij terugkomst had hij 2 diepvriesmaaltijden in zijn hand die vervolgens in de magnetron verdwenen. Het Spaanse stel die dit tafereel hadden aanschouwd besloten vervolgens hun heil toch maar elders te gaan zoeken. Met veel misbaar wat kreten uit het raam werd het Spaanse stel uitgeleide gedaan. Gevolgd door een paar blaffen van de hond die wederom weer enige aandacht naar hem toe van het pleintje zag vertrekken.Onze bestelling stond vervolgens al lekker warm te draaien. We kregen olijven, brood en kaas vooraf en het was afwachten wat ons werd voorgeschoteld. De prak was uiteindelijk voldoende opgewarmd om te kunnen serveren. Met behoorlijke lange tanden hebben we deze brij weg zitten hakken, immers morgen wachten er enkele kuitenbijters.
Nadat ons bord leeg was wilde hij de pizza gaan klaarmaken die overigens uit dezelfde vriezer werd gehaald op de eerste verdieping. Toen ik aangaf deze niet meer te willen volgde er weer veel misbaar en zijn oven stond al aan etc. etc. Ik heb de man getracht duidelijk te maken dat het eten niet goed was en gewoon uit de vriezer kwam en in de microwave werd opgewarmd. De arme man verdedigde zich door aan te geven dat andere mensen het eten wel altijd lekker vonden en dat de pizza stukken beter was..... Ja ja .... nou nee bedankt. Snel afgerekend en terug naar de Albergue om nog wat van kleine maar goede kaart te bestellen. Ik weet niet of Gordon Ramsey ondertussen onze blog ook volgt, maar ik weet in Rabanal del Camino nog wel een etablissement waar wel wat herrie in de keuken mag komen. Ik denk alleen niet dat het veel zal uithalen als je weet dat de keuken bestaat uit een vriezer en een magnetron. Gauw weg van hier en nooit meer vergeten.... wat een ervaring weer.