Hostens - Dax

Vanochtend om 8 uur aangeschoven bij het ontbijt. Onze gastvrouw had haar stinkende best gedaan. Allemaal lekkernijen, we hebben ons een ongeluk gegeten. Daarna om 8:30 uur op de fiets, richting Dax. Dino maakte gisteren een grapje over honden, daar kreeg hij bijna spijt van. Want we hoorden geluiden als werd er in de buurt gejaagd met honden. En ons vermoeden klopte. Om de 40 meter stond er een man met een hesje en een groot jachtgeweer, kennelijk ter afbakening van het jachtgebied. We hoorden de honden blaffen. Maar die hadden meer interesse om op wild te jagen dan op 2 mannen op leeftijd. Gelukkig maar.
Het gebied waarin we vandaag reden heeft duidelijk wel diverse behandelingen van de schoonheidsspecialist gehad en misschien zelfs wel botox. Het aardoppervlak kent hier namelijk geen rimpels. Plat als een pannenkoek of "Plat com une crepe" (eigen vertaling). En verder alleen maar naaldbomen en kaarsrechte, kilometers lange wegen. Dino heeft vandaag grote delen het tempo bepaald en ons door dit weinig enerverende gebied geloodst.
Op een gegeven moment reden we door het plaatsje Pissos, en daar liet ik net voor het bordje einde bebouwde kom, mijn pis los. Niet raar als je zo'n bord ziet, toch? Maar dit was wel het begin van een "veel stops" etappe. Ik voelde met op een gegeven moment net zo'n hond die tegen iedere boom ff moet aanpiesen. En dat in Les Landes waar miljoenen bomen staan.
En ook ergens in deze streek zagen we 2 mannetjes tegen een boom zitten. Ze hadden niet hetzelfde probleem als ik vandaag maar waren vanuit Nantes te voet onderweg naar Santiago en zaten even uit te rusten. Even mee gesproken en vastgelegd op de gevoelige plaat en wij weer door. Tijdje later kwamen we nog een Belg tegen op de fiets. Ook even mee gebabbeld en een foto van gemaakt. Hij heeft ons nog wel moed ingesproken mbt de bergen. Maar het was volgens hem geen probleem.
Kort daarop zagen we nog een wandelaar maar die hebben we laten lopen. De lunch hebben we gebruikt op een bankje naast de kerk in Escource. En we hadden de hele dag geen verkeer gezien maar op de kruising voor deze kerk kon je alleen met gevaar voor eigen leven oversteken zo druk was het.
Het was vandaag bewolkt maar de zon kwam er af en toe ook door heen. De wind kwam van opzij. We hebben vandaag 122 km gereden en zijn aangekomen op een camping in Dax. Hier staat de tijd al een behoorlijk periode stil. Geen luxe, alles in donkerbruin uitgevoerd maar ja we hoefden ook maar 22 euro af te rekenen voor 2 nachten. We hebben wel een mooi plekje gevonden. Morgen houden we een rustdag en gaan we naar Dax om o.a. een stempeltje te scoren.

Note van de reisgenoot:
Ik kom niet gauw terug van een eerdere note maar wil nu toch wel 2 zaken rectificeren.... Ten eerste : gisteren schreef ik dat Les Landes alleen maar pijnbomen kent, maar ik heb vandaag gezien dat er ook heel veel varens staan... Dat was het wel zo'n beetje.
Daarnaast wilde ik gisteren geen slapende honden wakker maken en wat hoor ik deze ochtend toen ik het raam van ons riante onderkomen open deed, hondengeblaf; heel veel hondengeblaf. Ik denk " shit heb ik dat "... Door het geblaf heen was de hoorn goed te horen die aangeeft dat het hier ging om een echte Chasse, een Franse drijfacht met honden op groot wild. Deze honden bevinden zich niet achter een hekje en hebben maar een doel het opjagen van hun prooi. Wat Krijn niet weet is dat ik hierop vanuit de slaapkamer de plaatselijke autoriteiten heb gebeld. Ik heb hen verteld van mijn verhaal op onze Blog en dat ik mij ernstige zorgen maakte over onze doortocht. Zij zouden hierop maatregelen nemen. En wat bleek op het stuk waar de drijfjacht plaatsvond stonden keurig om de ca 100 meter mannen in oranje hesjes met geweren met hun gezicht gericht naar het jachtterrein om te voorkomen dat er wilde en bloeddorstige honden onze doortocht naar Santiago zouden verhinderen. Bij deze wil ik dan ook de plaatselijke autoriteiten van Hostens hartelijk danken voor deze geste. Overigens begreep ik uit een reaktie op de blog dat er bij het Rotterdamse korps wel slimme honden zitten. Dat u dat maar even weet....
We staan nu nabij Dax op een camping die mij een déjà vu (=frans) gevoel opleverde. Gabrielle mijn oudste dochter was net 1 jaar toen wij tegen de Pyreneeen aan gingen kamperen. Ze kon net lopen of net niet, maar we hadden voor haar steevast een kleed met bloemen waarop ze dan kon spelen. Op deze camping kwam zij niet van het kleed af. Wij begrepen pas later waarom... In het gras stonden namelijk hele kleine plantjes met hele venijnige scherpe stekels.
Deze plantjes staan bij ons nu ook in het gras, precies op de plek waar we de tent hadden opgezet. Bij het inruimen van de tent kwamen de stekels door het onderzijl heen. U begrijpt alwaar ik als eerste aan dacht..... Inderdaad mijn luchtbed. Door Krijn hetzij per ongeluk. omgedoopt tot lekbed, maar we houden hem erin. Nadat ik Krijn had gewezen op dit Pyrenees stekelgras moest Krijn ook maar aan een ding denken.....
We zijn op zoek gegaan naar een stukje gras zonder venijn en hebben de tent daar naar toe verplaatst in de hoop dat ons bijder luchtbed ons verheven houd van de Pyreneese ondergrond.
Verder niets bijzonders... Wasje gedaan hangt te drogen in de schuur....