Vega de Valcarce - Portomarin

Vanmorgen zijn we weer om 6:30 opgestaan. Maar we raken nu al zo bedreven in het opfrissen en inpakken dat we even over 7 uur al wegreden. En gelijk weer gestopt bij het eerste cafe en daar lekker ontbeten. In de Alburgue waar we sliepen was namelijk echt helemaal niets te krijgen. En na het ontbijt weer op de fiets en op naar O Cerbreiro op 1300 meter hoogte. De klim was lang maar wel goed te fietsen. Soms een stijl stuk maar niet constant. Op een gegeven moment zagen we de wolken laag hangen waardoor de toppen van de bergen niet te zien waren. Hele mooie foto's van kunnen maken. Maar we moesten verder en na ruim anderhalf uur stonden we op "Alto do Cebreiro, altitude 1300 m". Wat een enorme kick geeft dat zeg. Fietsend bovengekomen en niet gelopen. Ik was best trots op onze prestatie. Dus hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk bakkie troost daarboven. Maar deze reus had ook nog 2 broertjes, "Alto do San Roque, altitude 1270 m" en "Alto do Poio, altitude 1335 m". Net voor de top van de laatste kwam er een man voorbij op een Santos Travelmaster, 2.8 alu, exact dezelfde fiets die wij hebben. Dat moet een Nederlander zijn. En ja hoor, Bart was zijn naam. En met Bart hebben we op de top van de laatste reus nog een bakkie gedaan. En niet lang nadat we weer waren "opgestegen" begon een lange, snelle, schitterende afdaling. Een brede weg, prima asfalt, geen steentjes dus gaan met die banaan. En de max.snelheid lag weer rond de 60 km/u. Onvoorstelbaar gaaf. De afdaling bracht ons uiteindelijk in Samos. Een schitterend klooster en ...... heerlijke broodjes. Een met ham voor Dino en een met tortilla(ei/aardappel) voor mij. Nu heb ik een grote bek (letterlijk en figuurlijk) maar die bek ging maar net vergenoeg open om een hap van dat broodje te kunnen nemen. U begrijpt uit mijn enthousiaste reactie dat deze lunch er bij mij makkelijker inging als die van gisteren. Daarna de route vervolgd tot in de plaats Sarria. Daar ons gemeld bij de VVV en daar zat een mevrouw die haar vak begreep. In het Engels stond ze ons te woord, gaf een lijst met Alburgue's die op onze route lagen, niets was te veel. Ze heeft niets aan "deze veer in haar ....." maar ze verdient hem zeker.
Aan de hand van deze lijst bepaald dat we vandaag zouden stoppen in Portomarin, nog 24 km te gaan. De eerste 12 waren voor mij een hel. Klimmen, klimmen, dalen en weer klimmen. De laatste 12 een zegen. Al een idioot naar beneden stuiteren tot aan het meer waar Portomarin aan ligt. En daar hebben we een super moderne Albergue gevonden, genaamd Feirramenteiro. Alleen de slaapzaal lijkt op een ouderwets ziekenhuis. 75 stapelbedden in 1 grote zaal. Ik stuurde een foto naar huis van onze bedden met de tekst: Hier liggen de patiënten Dijksman en Van Baarle. Maar verder is alles super netjes. En....... jawel een eigen keuken. Die ons heeft geïnspireerd tot Pasta del Pelegrino, versie -tig. En na tweeënhalf bord ieder, een toetje, een stuk vers fruit en een koffie kan ik niet zeggen dat ik helemaal afgeladen ben. Nu wil het geval dat er, nu ik dit typ, een Nederlands meisje met een Italiaanse vriendin ook pasta aan het maken zijn. Wie weet blijft er wat over voor een hongerige fiets-pelgrim. Morgen gaan we proberen om Santiago te halen. Ik weet niet of het lukt maar we gaan er in ieder geval ons best voor doen.

Note van de reisgenoot:
De hoogste pieken van de Camino hadden we gisteren al gehad. Vandaag zaten er nog een aantal achteraan en het is niet de hoogte die belangrijk is maar meer het stijgingspercentage en de lengte van de beklimming. Zo is er een soort van adelaarslist voor de zwaarste beklimmingen die er zijn. Top noteringen zijn in deze lijst o.a. voor de Mont Ventoux en de Tourmalet. De beklimming van vandaag naar O Cebreiro maakte hem daardoor mogelijk de zwaarste van de Camino hoewel hij niet de hoogste was. Ik was dan ook uitermate verheugd dat ik na enkele dagen mij tussen en met name rond de toppen van de bergen heb begeven ik een blik kreeg op een eind van deze kolossen. In het panorama op de hoge toppen kon ik zien dat er in de verte geen hoge toppen meer waren en dat het landschap veranderde in iets dat voor ons een verademing leek.... Hoe nietig is de mens in dit landschap als je dat bekijkt vanuit grote hoogte...
Na een kleine juichkreet na het slechten van de laatste kolos kon er gestart worden met de duik in de diepte, een afdaling naar heerlijk fietsterrein een probleemloos pad in de laatste kilometers naar Santiago. Echter in de afdaling gebeurt er iets vreemds. Het ogenschijnlijk zacht glooiend landschap veranderd in een nieuw beeld van bergen en hellingen waar de nietige mens ook gewoon weer tegenop kijkt en tegenop moet fietsen. Een afdaling naar een hoogte van 500 meter vanaf 1300 meter is geweldig en geeft een gevoel alsof je vliegt. Een volgende heuvel van 700 meter is toch al gauw weer zo'n 200 meter hoger dan het dal waarin je je 5 minuten daarvoor hebt ingestort. De beklimmingen zijn misschien niet meer zo lang maar ze kosten nog steeds heel veel moeite, en de volgende wacht alweer na de volgende bocht.
Portomarin ligt prachtig aan een meer.... Water heeft de neiging altijd naar het laagste punt te stromen... Santiago ligt op ongeveer 240 meter boven de zeespiegel en Portomarin op ca 370 meter. Het meer loopt niet leeg naar Santiago wat zoveel betekent dat iets ervoor zorgt dat het water in het meer blijft... Dat iets zullen we morgen waarschijnlijk nog wel tegen gaan komen alvorens we victorie kunnen kraaien in Santiago, als we daar de lucht dan nog voor hebben. Galicië is een mooi groen en heuvelachtig gebied dat is voor zeker. Jullie zouden dit zelf eens moeten gaan aanschouwen... Advies, laat je fiets thuis.