Saint-Jean-Pied-de-Port - Pamplona

Ondanks de late komst van onze Spaanse kamergenoten (4) was het een rustige nacht en hebben we prima geslapen. Gewoon om 6:30 opgestaan omdat het ontbijt tot 07:30 wordt geserveerd en daarna niet meer. Nadat ik het alarm van mijn telefoon had uitgezet zag ik in mijn agenda dat het vandaag Dino zijn trouwdag was. Hem natuurlijk gelijk even gefeliciteerd. Ik had wel een beetje vreemd gevoel in mijn buik. Was het de olijfolie van gisteren of toch de spanning van de Pyreneeën rit. Ik denk toch het laatste. Na het ontbijt onze stalen rossen opgetuigd en om 8:10 uur weggereden. De eerste 10 km waren een soort van aanloop voor de echte klim. Gelukkig want zo konden we een beetje warm worden. Want het weer was drama. Het regende en het was bij het wegrijden behoorlijk fris. We kregen het iig niet kado. Na de eerste 10 km begon de echte klim. Aan de ene kant vond ik het fijn dat de zon niet scheen omdat ik met warm weer meer last heb met fietsen, maar aan de andere kant heb ik onderweg niet bijzonder veel kunnen zien. Dat is zeker jammer. Ik heb een paar keer al rijdend mijn fotocamera gepakt en een foto gemaakt maar hoe dichter bij de top hoe minder we zagen. Na 29 km waren we boven. En daar was het koud. Verschrikkelijk koud. Maar extra kleding aantrekken heeft niet zo veel zin want alles is nat. Er was een andere Nederlandse fietser nagenoeg gelijk met ons boven en die heeft een foto gemaakt bij het bord op de top: "Ibaneta 1057m". Die komt zeker in mijn plakboek. Ik ben enorm trots dat we onder deze omstandigheden in 2 1/2 uur op de top waren. Zonder stoppen. Maar boven was het echt koud en nat. Niet normaal. De andere fietser zei dat een kilometer verder een dorpje was. Dat bleek de refugio van Roncesvalles te zijn. Echt bizar groot en mooi. Ik had er via een collega van mij al over gehoord maar ook via Jorien van de "R". Ik had er graag een nachtje geslapen maar het was veel te vroeg om ons in te schrijven. In het cafeetje ervoor hebben we een heerlijk bakkie koffie gedronken en een omelet gegeten en gesproken met vrijwilligers die in deze Refugio werken. Wat wel mogelijk was, was een stempel halen dat we dus ook gedaan hebben. Daarna moesten we weer op de fiets. Ik had het zo koud dat ik bang was dat ik niet meer kon remmen. Gelukkig was het niet alleen dalen maar ook klimmen en hoe gek het ook klinkt dat beviel me beter dan dalen. Zo zijn we nog over de Mezkiritz (922 m) en de Erro (801 m) gereden. En bovenop deze laatste berg stond een klein bestelwagentje waar een mannetje eten en drinken uit verkocht. Dus een koffie voor mij en een warme chocomelk voor Dino. Dino raakte aan de praat met een Spaanse man. Misschien vertelt hij er nog over is zijn "noot". Ik kwam in gesprek met een tandarts uit Zuid-Korea. Klikte gelijk en ik mocht zelfs van hem naar Zuid-Korea komen. Eerst maar even thuis vragen voor ik weer heel enthousiast "Ja" zeg. Deze ontmoeting is er een van velen. Kenmerkte onze reis zich tot eergisteren eigenlijk alleen tot onze eigen beslommeringen, nu zie je overal Pelgrims lopen en fietsen. En iedereen wil wel een praatje met je maken. Want voor mij Koreaanse tandarts had ik ook al gesproken met een stel uit Florida.
In Zubiri hebben we geluncht. Stokbrood met heerlijk vers gesneden ham. Ik dacht toen wel aan stoppen maar Pamplona was nog 21 km en dat was eigenlijk wel haalbaar. Doel was over de Pyreneeën, maar omdat het eigenlijk best goed ging hebben we dat snel bijgesteld. Het is inmiddels droog maar nog wel koud, 11 graden. Dus weer in een hostel neergestreken. Het is hier gezellig en men is gastvrij. En ook hier een bonte verzameling van allerlei mensen. Toen ik mijn koffie pakte, raakte ik in gesprek met een vrouw uit Australië.
Net in de stad een hapje gegeten en morgen gaan we weer op pad. Waarheen weet ik nog niet maar daar kan ik morgen zeker meer over vertellen.

Note van de reisgenoot:
Als reisgenoot heb ik vandaag echt van de reis genoten. Natuurlijk zijn Krijn en ik het niet altijd met elkaar eens. Voor een ieder die ons beider kent geen vreemde opmerking. Zo ook vandaag toen Krijn zei dat we pech hadden met het weer bij het doorkruisen van de Pyreneeën. Natuurlijk het was slecht weer en de vergezichten waarop we hadden gehoopt bleken is sommige gevallen niet meer dan 50 meter zicht. Alles was nat en het was koud. Als je het zo bekijkt kan je spreken van pech. Echter de prestatie die we allebei vandaag geleverd hebben en de omstandigheden waaronder is een verhaal waarmee we beiden tot in het bejaardenhuis alle tandeloze huisgenoten om ons heen kunnen verzamelen die dan met open mond zullen luisteren, daarbij het tandeloze te versterken..... Zoals ik er in sta een fantastische ervaring om nooit te vergeten en waar we het tot in dagen nog over zullen hebben.
Nu ben ik al ruim enige tijd bezig om mijn Spaans te verbeteren en heb daar enkele app's voor op mijn telefoon staan. Ik meen zelfs te kunnen zeggen dat mijn Spaans beter is dan mijn Frans hoewel daar niet zoveel voor nodig is. Het omschakelen na de grens ging dan ook vrij vlotjes en de woorden en zinnen kwamen er redelijk gemakkelijk uit en ik kon tevens redelijk vaak begrijpen wat er tegen me werd gezegd. Ook mijn uitspraak werd gewaardeerd. Nu is het echter zo dat als je een taal begint te begrijpen de oorspronkelijke bewoners dan ook denken dat je alles wel zal begrijpen. Zo gebeurde het dat op een van de toppen bij de door Krijn genoemde frietkot ik aan de praat raakte met een wat slonzige Spanjaard. Ik zeg bewust slonzig. Punt 1 was hij slonzig. Punt 2 mede daardoor zal er niet vaak iemand een praatje met hem maken. Ik was dus het haasje en kwam dus niet meer van deze man af. Ik liet hem mijn app zien hoe ik mijn Spaans had verbeterd. Hij noteerde de app want wilde kijken of hij zo ook zijn engels kon verbeteren. Hierna begon hij een heel verhaal over wat ik begreep spiritus en koken en eten klaarmaken waar ik geen touw aan vast kon knopen. Nadat ik mezelf weer even los gemaakt had van hem kwam hij met een zelf gefabriceerd en zeer vernuftig spiritus brandertje. Een soortgelijk ding van wat er in een van mijn tassen zit maar dan vernuftiger. Hij vroeg me er geen foto's van te maken omdat hij er patent op wilde aanvragen. Toen ik zei dat hem dat veel geld zou opleveren was het hem daar niet om te doen. Oké dan niet, maar ik was zo blij dat mijn eerste volledige gesprek in Spaans een begrijpelijk einde had gekregen.
Kom ik bij Krijn die ondertussen aan de praat is geraakt met een Koreaanse tandarts. Ik ben een jaar bezig om er een paar woorden Spaans tegen een slonzige spiritus stoker uit te boeren en hij staat gewoon met een Koreaanse tandarts te praten en email adressen uit te wisselen.... Koreaans nota bene... die app moet ik ook hebben, en die Amerikaanse en ook die Australische app...
Nog 1 kleine anekdote die we vanavond tijdens het eten hebben meegemaakt en ertoe heeft geleid dat we beide met tranen van het lachen aan tafel zaten. De eigenaar van het Pinxto restaurant waar we zaten was een wat nerveus ogende man van een jaar of zestig die naarmate het drukker werd zelfs door zijn zaak begon te rennen. Hij was alleen in de bediening. De bestellingen gaf hij via een intercom achter de bar door aan de keuken die een verdieping hoger was. De bestellingen werden vervolgens met een liftje afgeleverd. Zodra er vragen waren vanuit de keuken ging er een soort belletje waar hij dan steevast op reageerde en met zijn hoofd zowat in de intercom probeerde in onvervalst Spaans te communiceren. Naarmate het drukker werd ging hij steeds nerveuzer rondrennen maar ook het belletje ging steeds vaker. Een uiterst koddig gezicht en enorm lachwekkend. Uiteindelijk hebben we er maar een foto van genomen. We hebben er heerlijk gegeten en zullen de beste man niet snel vergeten.
Oh ja Krijn vroeg me om in de note nog te vertellen dat we vandaag 80 km hebben weggetrapt voor de meeschrijvers onder jullie.... Hasta manana.