Rues des Vignes

De verwenneritus ging vanmorgen nog even verder. Een heerlijk ontbijt met alles erop en eraan stond om 07:15 uur, op ons verzoek, helemaal klaar. Onze gastvrouw ging even haar kleinzoon ophalen terwijl wij ons te goed hebben gedaan aan het ontbijt. Onze hoogbejaarde huisgenoten sliepen kennelijk nog want wij hebben ze niet gezien. Na het ontbijt onze gastvrouw betaald en enorm bedankt voor haar gastvrijheid. En dat in deze tijd. Als ik het op mijn werk vertel geloven ze me nooit.
Helaas was het ook vandaag een dag van keiharde tegenwind (windkracht 6 hoorden we later) en zo af en toe een stevige bui. Wat op zich zorgde voor een geinig tafereel want zodra de hemel begon te huilen trok Dino zijn poncho aan en als de hemel weer ging stralen ging de poncho uit. Ik heb het meerdere keren zien gebeuren. Verder was er niet zo heel veel te lachen. Tot km 37 toen we een super moderne McDonalds tegenkwamen. Heerlijk warm, het waaide er binnen niet, de koffie smaakte naar meer en de chocolade koeken gingen er in als .... Inderdaad, koek. En gratis wifi. Snel ff contact met thuis. En kreeg gelijk positief bericht van Mitchell. Dat doet een mens goed. Fysiek is het tot nu toe zwaar, maar mentaal op sommige momenten voor mij nog erger. En dan doen dit soort berichten heel erg goed.
Dus jullie begrijpen al dat de "batterijen" weer vol waren en dat was nodig. Uren lang op de fiets en de teller nimmer boven de 20. Wat normaal onze "kruissnelheid" is.
Maar vandaag was ook een dag van leuke ontmoetingen. Een ouder echtpaar (ANWB-echtpaar zeggen ze dan bij mij thuis) die samen naar Parijs aan het fietsen waren. Die kwamen wij tegen op de kruising met een onverhard pad. Zo'n pad waar wij vorig jaar nog van die fantastische herinneringen aan hadden. Een gezellige onderbreking, ff lekker kletsen over reizen en fietsen. En in de plaats Noyon werden we aangesproken door een ouder echtpaar uit Boston. Zij hadden beiden fietskleding aan. Nee ze waren niet de oceaan overgestoken met de fiets maar namen deel aan een georganiseerde reis naar 020. Iedere dag een stukje fietsen en verder vervoer met de bus. Die mevrouw kwamen we even later weer tegen toen we boodschappen gingen doen. Kennelijk had ze zelf geen knappe zoon want ze wilde een foto van ons hebben. Dus wij geposeerd voor onze fietsen. Maar van lieverlee kwam het hele reisgezelschap uit de States kijken naar die "funny Dutch guys and their bikes". Op een gegeven moment stonden we tussen 24 lachende Amerikanen. Ach en dan ben je je fysieke ongemakkies snel vergeten. Het was nog 16 km naar de camping in Montmacq. Dat moest nog wel lukken. Echter in Montmacq geen camping bordjes en ook geen vermelding op de plattegrond. Een aardige Franse dame heeft ons vervolgens naar de camping begeleid. En toen hadden we er weer 101 km op zitten. De camping is eenvoudig maar we zijn weer de enige gasten. Dus we hebben weer van alles inbeslag genomen. Dino heeft heerlijk gekookt, kip, rijst en ratatouille. Alles op. Ti's buiten best fris en af en toe een buitje dus ik zit nu in het toilethok waar de verwarming brandt dit verhaal te typen. We gaan nu nog even heerlijk douchen en onze ledematen verzorgen en dan bijtijds naar bed ben ik bang want er is hier helemaal niets te beleven.
Note van de reisgenoot: Bij aankomst op de camping vandaag verbaasde Krijn zich over het feit dat hij naar zijn gevoel nog niets was afgevallen na al die calorie verslindende kilometers. Om dit kracht bij te zetten pakte hij met beide handen zijn buik beet om aan te geven dat er nog niets was verdwenen. Ik zelf was daar wel gelukkig om omdat ik een groot gedeelte van de dag de luwte heb kunnen opzoeken. De belasting is best zwaar voor o.a. mijn knieën dus ieder zuchtje wind dat ik niet harder hoef te trappen pak ik derhalve met beide handen aan.
Mochten er derhalve collega's zijn die denken dat ik op vakantie ben en die dit lezen. Ik kan jullie mededelen dat de tocht nog verre is van een vakantietrip, grensverleggend is dit avontuur zeker wel met toch weer een 100+ op de teller... Parijs is in zicht, Santiago is nog ver.
Op het moment dat Krijn 28 Amerikanen en een Nederlandse reisgids , allemaal gestoken in een knalgeel hesje, stond te vermaken was ik de boodschappen aan het doen. Bij terugkomst moest ik dan ook even zoeken waar Krijn was. Voor het vertrek moest er dan ok nog wel even een foto momentje zijn.
Noyon was ook voor ons weer een stempel plaats welke we in de kathedraal hebben opgehaald.